De Duimenrace van 2009

De tweede editie van de Duimenrace is een feit, Iedereen staat in de startblokken. Gelukkig, Nico is er dit jaar ook op tijd zodat iedereen voor vertrek kan genieten van een lekker bakkie koffie. Tot onze verbazing zijn van de 11 koppels heel wat vrolijk verkleed, hadden we niet verwacht na het nonnen avontuur van vorig jaar.

Op deze pagina staan de met adrenaline overgoten verslagen van (bijna) alle koppels. Toch willen we hier een paar leuke hoogtepunten opnoemen: Dit jaar hebben we de eerste bekeuring opgelopen, Kees en Nicole mochten niet langs de snelweg sjokken. De indianen ook niet maar misschien door hun vermomming zijn ze door de rijkspolitie keurig afgezet op een betere liftplak. De verpleegsters hebben een jongen uit Leuwarden een onvergetelijke dag bezorgt; Pien vroeg “ga je even met ons mee naar huis”… Maar dit keer ook de eerste ‘opgevers’; Klaas en Herman stonden in het schemerlicht nog steeds in Bolsward en besloten de Interliner naar Hoorn te pakken, beetje balen dus. Miek en Annemarie zagen het op een zeker moment ook even niet meer zitten. terwijl ik met ze belde kwam voor Cafe Swaf met veel kabaal een bezemwagen langs, ”er komt een bezemwagen aan” roep ik door de telefoon naar Miek, “echt waaaar, wow, te gek” hoor ik aan de andere kant van de lijn… helaas doen we (nog)niet aan bezemwagens Annemiek.

Meer foto’s kun je zien onder menu >  fotoalbum

De uitslag van 2009

Verslag van Ron en Claudia (de winnaars van 2008)

Net als vorig jaar waren we meteen weer enthousiast over de duimenrace. Toen duidelijk werd dat het dit keer wel moeilijker zou worden, en dat er (gelukkig) meer teams mee zouden doen leek het ons nog veel leuker. Dus met volle moed naar Swaf.

Ron wilde graag een goede handicap mee, om evt. onderweg verloren tijd op die manier weer in te kunnen halen. Dus kijkend tussen de attributen kwam hij uit op de rollator. (loeizwaar, maar wel 45 minuten).

We besloten om opnieuw bij het parkschouwburg te beginnen, en dan via de oude E10 te gaan. Eerst richting Purmerend. Lukte het ons vorig jaar om hier meteen een lift te krijgen, (nu zagen we ook de dames met de paarse krokodil aankomen) dit keer duurde het veel langer maar uiteindelijk werd ons geduld beloond. Er stopte een Opel Astra (1993) met aan het stuur Robin een 22 jarige glaszetter van de glaswacht. Hij rijd elke dag een rondje met zijn auto, gewoon voor de lol, en was nu op weg naar Scharwoude. Maar geen probleem, hij bracht ons wel even naar Purmerend naar “het hoedje van de koningin”. Even wat vrienden bellen om te vragen waar dat zo’n beetje was…..niet handsfree!!

Die mensen op het terras zullen toch wel heel vreemd hebben gekeken die dag, al die raar uitziende mensen die foto’s nemen van het restaurant. Hier kwamen we erachter dat de rollator toch wel echt een zware handicap was.

“Oma” mw. Lohman, en “kleindochter” Tirza van Leeuwen brachten ons in hun VW Fox tot aan de oude E10. Hier werden we al vrij snel opgepikt door Mark in zijn oude Peugeot 206, die hij vanaf de dag van aankoop nog nooit had schoongemaakt. (Tja, je moet ontberingen doorstaan als lifter, of zoals de Limburgers zeggen als “Autostopper”). Hij bracht ons naar afslag Weesp, langs de weg eruit. Claudia moest even plassen in de berm, strafbaar maar niet gezien gelukkig. Alleen wel Richard Krajicek gemist.

Al snel stopte er een gele Renault Kangoo met daarin Ankie, uit Hoorn of all places. Zij had afgesproken met iemand op het station van Weesp om te gaan wandelen, en wij mochten mee.

Daar aangekomen opzoek naar het Weesper weekblaadje. In de fietsenwinkel gevraagd waar we die evt. konden kopen, nou dat was niet nodig want hij las hem toch nooit. “Neem maar mee.”

Voor de deur was Ron ondertussen in gesprek met vader Leonard en zoon Thomas. Hij nam uit principe NOOIT lifters mee, nou ja soms moet je afwijken van je principes. Dus wij mee in de Jeep Cherokee. Zij brachten ons weer terug naar de afslag Weesp.

John, net terug uit Engeland in een bijna uit elkaar vallende auto stopte. Dus wij mee, je bent lifter of niet hè. Hij was onderweg naar huis in Ede, en wilde ons wel even bij de benzinepomp afzetten.

Daar was het bij de eerste auto al raak, Walter in een groene Nissan Omera, die wilde ons wel meenemen richting Apeldoorn. Jammer genoeg lieten we ons op een totaal verkeerde plek uit de auto zetten. Naast de snelweg en een pokken end naar de eerstvolgende redelijke lift plek. Met een zware rollator. (strafbaar….ja dus.) Ik schat dat we zo’n 3 km hebben moeten lopen. Ook nog een flinke steile talud af om bij een iets rustiger plekje te komen.

Na wachten en wachten en smeken en bidden eindelijk stopte er een auto….dachten we….maar die trok snel weer op toen we erheen liepen. Even later stopte er een andere auto, deze bleef gelukkig wel staan. Er zaten 2 Irakese heren in met een klein jochie van 2 jaar (Isat). Toen ze begrepen dat het een wedstrijd was ging de snelheid van rond de 110 ineens naar 170. Dus dat schoot weer lekker op ware het niet dat de chauffeur uitgebreid aan het bellen en sms’en was. Best eng. Zij hebben ons afgezet bij de afrit naar Hasselt.

Hier zagen we een ander stel die aan het liften was met ballonnen, ze hadden geen tijd om te praten, “we zouden het zelf wel ontdekken.” Dus wij een stukje verderop staan om te hopen dat wij eerder een lift hadden. Nu bleek later dat zij al in Hasselt waren geweest en wij er nog heen moesten.

We kregen een lift van Henk, Alie en Mariëlle van den Berg in een Renault Senic. Zij brachten ons naar “Café de Zon“. Hier hebben we even lekker iets gedronken, opdracht aangenomen met foto, en de ballonnen opgeblazen. In het café kwamen we nog 2 andere koppels tegen, dat vonden wij het leuke van dit jaar want dat hebben we vorig jaar gemist.

De lift terug naar de snelweg liet lang op zich wachten maar is uiteindelijk toch gelukt.

Bij de oprit naar de snelweg stopte er een VW transporter van Rob en Mark (broers). Zij hebben net een XR2 gekocht om op te knappen, dus Ron was meteen druk in gesprek. Achter in de bus hoorde we steeds knallen, dit bleken later de helft van onze ballonnen te zijn. Die hebben we dus bij de eerst volgende benzinepomp achter gelaten. Er stond 1 auto bij deze pomp, van Karin en Gert-Jan uit Julianadorp. We mochten mee, en ja ze wilde ook wel even op de afsluitdijk stoppen voor een foto van het monument. Hadden ze nog nooit gedaan.

Bij Den Oever werd het al een klein beetje schemerig en waren we bang dat de kans op nog een lift niet zo heel groot meer was. Maar tot onze verbazing stopte er een iets ouder echtpaar, Thijs en Ilse Knol, die wilde ons niet laten staan. Ze waren op weg naar huis in Alkmaar, maar wilde wel even omrijden voor ons en brachten ons naar de Mc Donalds in Hoorn. Daar hoopten we op onze laatste rit, en ja hoor na veel vragen was er een jong stel, Sharon en Martijn Wulder, die ons wel mee wilde nemen richting de A.H. (Met excuses dat ze in de auto van haar moeder reden want hun eigen auto wilde die dag niet starten. Maar anders hadden wij ze nooit ontmoet dus gelukkig maar.) Maar het zo leuk vonden dat ze besloten ons naar Swaf te brengen. In de straat tussen het oude en het nieuwe parkschouwburg stapten de 2 flamingo danseressen in een auto voor ons. Martijn vond het vreselijk, hij wilde die auto wel even tegen gaan houden. Maar gelukkig stopte zij bij het west en stapte de dames uit. Dus Martijn tegen Sharon (die reed) roepen:”Rijden, snel, we halen het nog wel.” Met een rotgang over het west en de Rode Steen, en met gierende remmen stoppen voor Swaf. Martijn trok de rollator uit de achterbak en wij renden snel naar binnen. Kort daarop kwamen de flamingo dames aanhollen. Echt een tof eind voor een super dag.

Volgend jaar doen we zeker weer mee.
Ron & Claudia

Peking express (in klederdracht) om het IJsselmeer, Hilde en Mijke.

Hilde en ik deden voor het eerst mee en wilden alles zo goed mogelijk voorbereiden. Dus al snel kwam Hilde op het idee om als kaasmeisjes te gaan. Dan nemen de mensen ons vast snel mee, was het idee erachter. Dus pakken halen, kaas kopen om onderweg uit te delen, alvast de borden met plaatsnamen thuis maken, spandoek maken, spullen pakken en gaan. Door de spanning slecht geslapen. Maar verkleed en bepakt en bezakt gingen we richting Swaf. De meeste koppels waren er al. Nico stond klaar om een heerlijk bakkie thee en koffie in te schenken. Wij hadden onze eigen handicap mee (een mand kaas en een spandoek) en kozen er dus voor om niks extra mee te nemen.

Om 10:29 vertrokken we. De eerste lift kregen we bij het een stoplicht bij het station. Ze moesten niet richting de Mac, maar wilde ons wel even brengen. Helemaal top natuurlijk. Daar hebben we een half uur gestaan met een spandoek en bordje. Uiteindelijk toch maar bij het tankstation gevraagd of we mee mochten en dat mocht. We moesten een opdracht in Purmerend doen dus werden we afgezet bij het pompstation voor Purmerend. Daar duurde het vrij lang voordat we een lift hadden naar het centrum. Uiteindelijk mochten we mee. Die jongen vond het leuker dan het meisje. Die was er niet zo blij mee dat haar vriend ja had gezegd. Voordat ze iets kon zeggen zaten wij al genesteld op de achterbank. We werden ergens voor Purmerend centrum uit de auto gedropt. Daar werden we snel mee genomen door een goedlachse Antilliaanse (denk ik) man. Vlug het centrum in om een foto te maken van het café: het hoedje van de koningin.

Vlug terug om een lift terug te nemen. We hebben op verschillende plekken gestaan maar na 45 minuten stonden we nog steeds in Purmerend. 2 uur na de start waren we 20 km van hoorn verwijderd. We moesten iets van 385 km in totaal. Dus als het zo doorging dan zouden we er de volgende dag nog niet zijn. Hilde maar zeggen: je geeft nu niet op hoor. Na een uur dacht ik ja dag, anders pakken we gewoon de bus naar Hoorn. In Swaf dachten ze ondertussen dat we terug gebracht waren naar Volendam. Maar nee we stonden echt nog steeds in Purmerend. Uiteindelijk Kristel (die ook mee deed) maar gebeld hoe hun het liften deden. Het antwoord was: duidelijk naambordjes, duim omhoog en lach.en Tijdens dit gesprek stopte er een auto.
Deze mevrouw nam nooit lifters mee, maar wij zagen er niet gevaarlijk uit en door het spandoek zag ze dat het een wedstrijd was en wilde ze ons wel meenemen. Helemaal top. Bij een pompstation voor de Coentunnel werden we afgezet. Daar konden we al snel mee met een mevrouw die onderweg was naar haar moeder in Ermelo. Wij moesten rondom Weesp ergens het Weespernieuws halen als opdracht. Dus deze mevrouw zou ons afzetten bij een pompstation in Muiderberg. We moesten ook al omrijden omdat een deel van A10 dicht was. Dus ze zou al later zijn bij haar moeder.
Al snel zei ze weet je wat ik rij er bij Muiden even af dan kunnen jullie die krant halen, dan rij ik door en zet ik jullie af voorbij Hardewijk, ben nu toch al te laat. Helemaal geweldig. We kwamen Klaas en Herman nog liftend tegen bij de oprit in Muiden. Daar schreeuwde ik nog, wij worden naar Ermelo gebracht. `s avonds kregen wij te horen dat deze zin nog lang nare gevolgen heeft gehad. Sorry mannen.

Op de A 28 voor de afslag Ermelo werden we afgezet bij een pompstation. We stapten meteen naar de auto achter ons. Al snel bleek dat we mee mochten rijden naar Zwolle. Dit stel had een verjaardagfeest, maar brachten ons uiteindelijk helemaal naar Hasselt, 20 km omrijden. Dat is toch geweldig. In Hasselt moesten we een opdracht halen en kregen we een heerlijk wel verdiend biertje. Daar kwamen we 2 andere koppels tegen.

Vanaf Hasselt zouden we een lift krijgen naar Meppel, Hilde paste voorin net met haar hoofd tussen de trede van de ladder die in de auto lag. En ik propte mij achter in naast de ladder. Met een enorme hijgende kwijlende Newfoundlander in mij nek. Af en toe voelde ik een tong in m’n nek. Kon mijn hoofd niet echt weg halen ivm de ladder. Maar alles voor het liften hé?. Deze man, meneer Joop wilde ons ook wel naar Sneek brengen. Al snel bleek dat hij dan enorm uit de richting kwam van waar hij heen moest. Uiteindelijk zette hij ons op ons eigen verzoek af bij Joure in een benzinestation, hij liet de hond uit en wachtte of we werden meegenomen anders zou hij ons nog verder weg brengen! In het benzinestation was een aardige Friese familie bereid het Friese volkslied met z’n allen enthousiast te zingen, het klonk erg mooi!
We konden er mee rijden met een alleraardigst meisje die ons wilde afzetten bij Bolsward. Zij zette ons af bij een carpoolplek, nadat ze ons op de foto had gezet. Bewijs voor thuis. Dat gebeurt niet vaak 2 kaasmeisjes in je auto.
Daar werden we snel meegenomen door een man en kind die vertelden ons mee te nemen omdat ze erg moesten lachen om kaasmeisjes met een grote rugzak op hun rug, ze wilden ons iets verder op wel afzetten. We dachten dat er een pompstation bij Zurich was en lieten ons daar af zetten. Het enige wat er was, was een verlaten wegrestaurant met misschien 10 auto´s voor de deur. Daar stonden we dan in de middle of nowehere, verkleed als kaasmeisjes. Al snel hadden we door dat dit hem niet ging worden. Er kwam een interliner aan, net toen ik wilde vragen of we daar gratis mee mochten stopten er een ouder echtpaar in een ouderwets camperbusje. Zij kwamen net vanuit Den Oever. Maar wilden ons wel aan het begin van de afsluitdijk afzetten. Helemaal top. Daar aangekomen hadden wij en het echtpaar al snel in de gaten dat we daar ook geen lift zouden krijgen. Wij zeiden natuurlijk zet ons er maar uit, het komt wel goed.

Dit vonden zij kennelijk erg zielig en hadden dan ook snel besloten om de afsluitdijk nog maar een keer over te gaan om ons af te zetten in Den Oever. Helemaal geweldig, fantastisch super! Onderweg wilde ze ook nog wel even stoppen om een foto te maken bij het monument, ook dit was een opdacht. We gaven ze, met eeuwige dank, onze Edammer kaas die we mee hadden in ons mandje.

Bij het monument kwamen er japanners aan die met ons op de foto wilde. Deze mensen waren er heilig van overtuigd dat wij altijd zo gekleed waren en vroegen ons waar ze die kleding konden kopen en hoe duur het was. We vonden het zielig om ze uit hun waan te halen en speelden mooi mee, we vertelden dat je in Volendam prachtige kleding kunt kopen en foto’s in klederdracht kunt laten maken. In Den Oever kregen we na een half uur een lift van 3 dames die collega´s waren van elkaar en een dagje wadlopen achter de rug hadden. Zij namen ons mee en moesten vreselijk lachen. Ze wilde weten wat ons verhaal was en waarom we daar stonden. Bij de Mac stapten we uit en maakte de dames nog even een foto om aan andere collega´s te laten zien daarna stapten we bij 1 van de dames in en die bracht ons al toeterend tot voor Swaf. We mochten achterin zitten met ze tweeën, dan leek het een soort taxi.

Eindelijk weer terug na 8 uur en 38 minuten, tijd voor een biertje en verhalen te horen en te vertellen. De hele dag in een soort van adrenalinekick gezeten. Geen tijd en zin om te eten of drinken. Bij Swaf viel er een last van onze schouders. Nog even mooi met 3 koppels gegeten bij de Mexicaan. Om 22:00 uur de prijsuitreiking. En ja hoor wij hadden de originaliteitprijs. Geweldig toch! Ik denk dat wij iets van 7de waren ofzo. Ik heb onwijs toffe dag gehad.

Bedankt mensen die ons een lift gaven, andere lifters en natuurlijk de hele goede organisatie.

Hilde en Mijke.

Liftverslag Duimenrace van Pien en Betty! (de verpleegsters)

Betty kwam zaterdag rond tienen bij Pien de straat in rijden en zag meteen al twee Indianen. Hmmm, is dit toeval of doen ze ook mee? Hmmm, die ene ken ik, geen toeval dus, maar lifters. We zouden ze nog vaak tegenkomen die dag. Rond kwart over 10 kwamen we aan bij Swaf, verkleed als verpleegsters/zusters.
Van uit Swaf vertrokken we via het Grote Noord naar het Achterom, wellicht dat daar een lift langsreed naar de snelweg. Helaas, helaas, de enige lift die langs reed had al een concurrerend koppel meegnomen, ze toeterden nog wel even gezellig…..en bedankt hè! Dan maar lopen naar de snelweg. We hadden de eerste lift richting Leeuwarden al na 2 minuten te pakken. Helaas ging dit stel maar tot Abbekerk. Stonden we daar 25 minuten lang op de oprit van de snelweg te wachten!
Er reden veel kijkende en toeterende mensen voorbij maar die zaten vol of reden de andere kant op of hadden al twee verklede lifters bij zich en toeterden dan dubbel zo hard, en bedankt hè!

Betty: “Hebben we ook een plan B, Pien?” “Uhhhh…..nou ja, als we aan het eind van de dag hier nog staan zijn we al lekker dicht bij huis.” Toen stopte er een man, hij vroeg meteen heel gezellig: “En wat is de humor achter deze outfit?” Naarmate het gesprek volgde bleek al snel dat er weinig humor achter deze man zat, het enige leuke aan hem was dat hij ons bij de Afsluitdijk afzette. Daar hadden we heel snel de derde lift te pakken, een echtpaar uit Den Helder: zij een verpleegkundige (ze dacht: ik neem die twee collega’s wel even mee) en hij een echte Fries. Hee, dat kwam goed uit, hij kon ook nog het Friese volkslied zingen! Meteen Dorine gebeld en hem laten zingen (verplichte opdracht). Ze stopten bij het monument om ons een foto te laten maken (verplichte opdracht) en brachten ons vervolgens naar Joure. Onderweg vertelden ze ons ook nog dat hun dochter ooit had meegedaan met een liftwedstrijd richting Barcelona, daar binnen 24 uur aanwezig was, en een vliegticket naar Zuid-Afrika had gewonnen, kijk, dat zijn nog eens prijzen, Duimenrace-organisatie!

Joure is echt een perfecte plek om een volgende lift te krijgen, eerst even plassen bij de MacDonalds, hee, kijk, 2 Indianen! Kristel en Annemarie waren nu op hetzelfde punt aangekomen dan wij, lekker handig, 5 minuten later stonden we concurrerend te liften bij de bushalte. Zij hadden helaas de eerste lift te pakken, we schreeuwden nog, wij zijn veel leuker en handiger, genezen je van alle kwaaltjes, maar dat mocht niet baten, ze toeterden en zwaaiden nog wel gezellig, en bedankt hè! Gelukkig kwam er ook snel een lift voor ons, een man wiens afwasmachine in rook was opgegaan en die achter een nieuwe aanging in Heerenveen. Nou, dat kleine stukje wilden we toch wel mee, want aldaar hadden we weer meer kans om een lift te krijgen richting Meppel. We werden keurig bij de oprit er uit gezet, ah nee hè, die Indianen weer!
Stonden we wéér naast elkaar te liften.

En zie daar het toeval: er stopten 2 auto’s tegelijk! Kristel en Annemarie stormden op de dichts bijzijnde auto af en wij op de volgende. We zaten al op de achterbank toen we zagen dat Kristel en Annemarie de lift afwezen (ging niet ver genoeg).
Zegt onze lift (echt een toffe peer): “Die Indianen kunnen er ook nog wel bij”. “O nee”, zei ik, “het is een liftwedstrijd, we doen wie het eerste binnen is”. “O zit dat zo”, zegt ie, en hij geeft een flinke dot gas, haha, en bedankt hè, nu konden wij zwaaien en toeteren! Onze vijfde lift bezat twee enorme getatoeëerde armen en een zachtaardig karakter, hij moest eigenlijk naar Wolvega maar bracht ons naar Meppel (ruim 3 keer zo ver). Aldaar vonden we snel onze zesde lift, een mevrouw met een merkwaardige persoonlijkheid maar weer met een zachtaardig karakter. Ze bracht ons over de B-weg naar café De Zon in Hasselt. Daar moest ze helemaal niet zijn, maar dat deed ze gewoon.

In het café zaten de Indianen weer (uiteraard), de Spaanse dames en de beauty en de nerd (of was het nu beast?). Snel een bakkie en dan weer door. Bij de weg had ik net de Z en de W van Zwolle opgeschreven of we hadden al een lift, de zevende vandaag. Ze brachten ons op een onmogelijk punt, een kruising van snelwegen rondom Zwolle.

We stonden op de oprit van de A28 richting Amersfoort maar eigenlijk op een onmogelijke plek. De moed zonk ons in de schoenen, de Indianen kwamen nog even leuk luid toeterend langs (en bedankt hè); we stonden er 20 minuten en hadden al 2 keer een politie-auto elders over de ring voorbij zien rijden, straks kwamen ze naar ons toe……Daar stopte iemand! Joepie, we sprongen bij hem in de auto en wegwezen. We vroegen “waar ga je heen?” En hij zei: “naar Leeuwarden…….” UUHHHHHH!!!
Zijn wij nu raar of ben jij het? Hij was raar dus. Hij had de verkeerde afslag gepakt op die onmogelijke kruising van snelwegen, zag ons langs de weg staan, 2 van die ontzettend leuke verpleegkundigen dus hij stopte, want hij studeert zelf ook verpleegkunde. Logisch toch?
Nadat hij verteld had dat hij net 2 maanden geleden een ongeluk had gehad met zijn motor en vorige maand zijn auto in de sloot had gereden was het vertrouwen gewonnen en hebben we ontzettend leuk zitten kletsen en rijden. Hij reed ons naar Weesp voor de krant (verplichte opdracht) en vervolgens reden we binnendoor naar Amsterdam aangezien er op de snelwegen een file stond, handig, een Amsterdammer (Betty) in de auto.

Hij ging helemaal uit zijn dak toen hij echte files tegen kwam (die hebben ze niet in Friesland), en een echte tram!(die al helemaal niet!). Even later stonden we in een echte file (op de ringweg Amsterdam) dus besloten we om de toeristische route van Landsmeer naar Purmerend te nemen. Hij bracht ons naar het Hoedje van de Koningin, maakte daar een foto van ons (verplichte opdracht), bracht ons naar Swaf, deed daar nog een drankje. Hij heeft zelfs nog bij ons gegeten. Daar kwamen we er achter dat hij geen Hielke heette maar Eelke (de hele dag verkeerd gezegd) en dat de jurk van Betty (uit haar eigen verpleegkunde-opleiding) ouder is dan Eelke.

Daarna ging hij toch echt op weg naar Friesland (dit keer maar via de Afsluitdijk). Dat is geen lift, zei Michel, dat is gewoon een taxi! Nou ja, het was in ieder geval reuze leuk en gezellig. Tot volgend jaar, zei hij nog……..haha, als hij dan gewoon bij Abbekerk gaat staan gaat alles een stuk vlotter! Het was weer een erg leuke dag. Er is meer naar ons getoeterd dan de afgelopen 20 jaar bij elkaar en dat doet een vrouw altijd goed. En bedankt hè, organisatie Duimenrace!

Verslag van Rick & Angela

Zaterdag 12 september 2009 was het zover, de tweede editie van de Duimenrace. Voor ons was het de eerste keer; extra spannend dus.
Rond 10.30 uur kwamen we aan bij café Swaf te Hoorn om onze opdrachten in ontvangst te nemen en nog even onze blaas te ledigen. We besloten om geen extra handicap mee te nemen; met ons tweeën waren we al gehandicapt genoeg. Rond 10.45 uur stonden we bij de startstreep en de stad uit lopende namen we de papieren door.
We hadden vooraf reeds besloten om bovenlangs het IJsselmeer te gaan liften. Voor de spoorwegovergang in Hoorn spraken we onze eerste lift nog wat onwennig aan. Een jongenman die boodschappen wilde gaan doen bij de Deen wilde ons wel even naar de Macdonald rijden. Daar aangekomen zagen wij al drie andere koppels lopen en liften. Nadat we op het parkeerterrein en bij de benzinepomp tevergeefs geprobeerd hadden een lift te krijgen, besloten we toch maar bij de oprit naar de snelweg te gaan staan. Dit resulteerde direct in een superlift naar Den Oever van een mega-enthousiaste jongedame uit Hoorn. Zij is ’s middags zelfs nog naar café Swaf gegaan om te kijken hoe alles in zijn werk ging en waar wij inmiddels gebleven waren.

Vlak voor de Afsluitdijk werden we opgepikt door een gezin op weg naar Harlingen voor de boot naar Terschelling. Na een korte stop bij het Monument op de Afsluitdijk zetten zij ons af bij de benzinepomp aan het einde van de dijk. Hier bleek het toch erg lastig een lift te krijgen in de juiste richting, maar uiteindelijk belandde we bij een heer uit Den Helder die met twee Poolse dames op weg was naar een camping in Echten. Onze chauffeur bracht ons niet alleen bijna tot Meppel, hij regelde ook nog iemand voor het Friese volkslied en regelde bij aankomst onmiddellijk een nieuwe lift voor ons richting Hasselt.
Tot de afrit van Hasselt reden we in stijl; een grote Mercedes. De bestuurder, die net wat Russen had afgeleverd, vond het allemaal wat vaag en vroeg ons, nadat wij een foto van hem hadden genomen, of wij niet met een geheim onderzoek bezig waren. Hij liet nog even doorschemeren dat dit niet zijn eigen auto was en was blij dat hij spoedig van ons af was. Bij de stoplichten gingen we op zoek naar mensen die ons naar het centrum van Hasselt konden brengen. Gelukkig slaagden we hier al snel. Twee dames met een baby, op weg naar de rommelmarkt, vonden het geen probleem om ons even in Hasselt af te zetten.

Café De Zon was toen snel gevonden en de koffie en thee smaakte ons goed. Wij waren de eersten die in het café aankwamen en waren tot dan dus heel goed bezig. Na het opblazen van de 10 ballonnen en een plasstop was het weer tijd om op zoek te gaan naar de volgende lift. Een lift tot halverwege de snelweg was vlot gevonden en ook op dat punt hadden we alweer snel een nieuwe lift. Jeroen pikte ons op, hij was op weg naar voetbal maar wilde best een stukje omrijden, om ons naar Zwolle te brengen. Tja, en toen kwam het keerpunt! Daar stonden we dan met z’n tweetjes en niemand die ons mee wilde nemen. Niet bij de oprit, niet bij de benzinepomp en niet bij de stoplichten.
De eerste ballonnen waren inmiddels al geknapt en de rest hebben we toen maar vastgebonden aan een lantaarnpaal. Uiteindelijk kwam er een vriendelijke vrouw die ons mee kon nemen naar Wezep, een dorpje verderop.

Ook in Wezep hadden we niet veel geluk, maar zagen dat er over ongeveer 1.500 meter een benzinepomp op de snelweg zou moeten zijn. Het was dus zaak om deze z.s.m. te bereiken, want daar is een lift vinden het makkelijkste. Na wat overleg en discussie besloten we naar de benzinepomp te lopen, ondanks dat dit natuurlijk verboden was. En ja hoor, we waren nog niet eens goed op weg of de politie kwam al aangereden.

We moesten onmiddellijk terug naar de oprit anders zouden we een dikke bekeuring krijgen van deze bromsnor. Een vriendelijk verzoek aan de agent ons even naar de benzinepomp te brengen werd bruut afgewezen (wie is ook alweer je beste vriend?). We hebben toen ons liftbordje “Amersfoort” gewijzigd in “benzinepomp” en werden daarna gelukkig vrij snel meegenomen door een stel met een babymeisje en in no time waren we bij de benzinepomp. Hier vonden we onze redder Ed.
Ed wilde eerst even wat eten maar was toen helemaal tot onze beschikking. Hij was op weg naar zijn huis in Hoofddorp maar vond het geen probleem om een beetje om te rijden.

Onderweg naar Muiderberg hebben we met z’n drieën onze hersenen gekraakt over de vraag “hoe een dikke vrouw in een lift heet”. Uiteindelijk kwamen wij op “contragewicht”, maar helaas bleek dat niet de juiste oplossing. Maar Ed, mocht je dit verslag lezen, het antwoord moest zijn “spektakel”. In Muiderberg gingen we op zoek naar de “Weespercourant”. Bij onze tweede poging hadden we het krantje te pakken dus direct terug naar de snelweg alwaar Ed ons bij een grote benzinepomp kon afzetten.
Hier troffen we een jongeman met een hoogzwangere vrouw op weg naar Broek in Waterland. Dat kwam dus heel goed uit. Van de moeder van de jongedame kregen wij nog een lekker ijsje en toen als een raket op weg.

Gelukkig viel de drukte bij Amsterdam via deze route erg mee en waren we al snel in Broek in Waterland. Ook hier konden we stoppen bij een benzinestation. Bij zo’n punt gaat liften toch veel sneller daar je kunt uitleggen waar je mee bezig bent. We hadden dan ook zo een nieuwe lift richting Purmerend. Een hele aardige mevrouw uit Purmerend nam ons mee, gaf ons wat te drinken en reed ons tot vlakbij het “Hoedje van de Koningin”, onze laatste opdracht. De foto was natuurlijk snel gemaakt, maar een laatste lift naar Hoorn bleek toch wat lastiger. Na eerst een tijdje in het centrum bij de stoplichten te hebben gestaan, besloten we toch maar naar de oprit naar de snelweg te lopen. Ook hier wilde het eerst niet helemaal vlotten, totdat er een enorme zwarte Buick uit 1972 aan kwam rijden met twee stoere kerels achter het stuur.

Wij mochten meerijden en toen ze hoorde waar we mee bezig waren, stonden zij erop om ons voor de deur van café Swaf af te zetten. We kwamen dus, 6½ uur na vertrek en 14 liften verder, in stijl terug bij café Swaf. Onze doel, om voor Claudia en Ron binnen te komen was ruimschoots gelukt. Helaas zat de eerste prijs er niet in voor ons, maar met de derde lifttijd waren wij ook dik tevreden, zeker gezien het aantal liften. We hebben echt een topdag gehad en denken nu met veel plezier terug aan dit avontuur en alle fantastische mensen die wij onderweg hebben ontmoet en die ons zo geweldig hebben geholpen. We willen dan ook niet eindigen zonder al deze mensen enorm te bedanken; BEDANKT !!.
Ook de organisatie was perfect geregeld, Marc, Wout, Dorine, Angelique en café Swaf hartelijk dank voor deze dag.

Onze ontvangen fles wijn staat bovenop de kast zodat wij nog lang aan deze prachtige ervaring kunnen terugdenken. Tot volgend jaar. Rick & Angela!

Shimara en Peter, de winnaars van 2009!

The Beauty & the Nerd – On Tour 2009 [d.m.v. De Duimenrace 2009]

Op 12 september 2009 was het dan eindelijk zo ver. De Beauty & the Nerd zijn on tour(want zo waren wij immers verkleed) rond de Zuiderzee (red. bij meeste mensen tegenwoordig beter bekend als het IJsselmeer en het Markermeer).
Terwijl de Beauty zo goed mogelijk haar best heeft gedaan om zich zelf zo mooi mogelijk te maken, heeft de Nerd alles er aan gedaan om het beeld van alle nerds te bevestigen. En dat alles om aandacht te trekken zodat we maar zo snel mogelijk die 400 kilometer af konden leggen. Die opzet slaagde in ieder geval zeer goed, maar niet op de feiten vooruit gaan lopen.

Na een paar goede koppen koffie in Swaf (noodzakelijk voor de Nerd om te presteren) zijn we gestart om 10:55 met een vertrouwde barkruk als handicap. Van de 11 teams die meededen waren er een flink aantal veel eerder vertrokken om te voet uit het centrum te komen. Wij gingen direct naar het Achterom, waar we snel een lift konden krijgen. Natuurlijk waren we niet te beroerd om onderweg naar de McDonalds even naar alle andere liftende koppels te zwaaien….
Bij de McDonalds/Esso al snel een nieuwe lift gevonden richting Amsterdam. Dit echtpaar vond het enig en ze hielpen flink mee om de vragenlijst in te vullen. Toch maar voorzichtig verteld dat we nog ‘even’ naar Purmerend moesten om het Hoedje van de Koningin te fotograferen. Binnen 5 minuten was de locatie bekend en ontstond er een plan de campagne. Aan de ene kant van Purmerend er uit gezet, schreeuwend en gillend door de drukke winkelstraat gerend naar het café en door gerend naar de andere kant waar de lift al snel kwam aangereden. Geluk heb je soms ook nodig bij het liften.

Geluk hadden we ook in Zaandam waar we binnen 5 minuten een nieuwe lift kregen. Door middel van rijdende bioscoopstoelen en een lange rit zaten we al snel bij Zwolle in de buurt. Onderweg nog even een krantje opgepikt in Muiden, zoef de eerste de beste woonwijk in en bij het eerste woonhuis wat we konden vinden vanaf de snelweg; ‘Gelukkig meteen raak, ze hadden hem’ Wij zaten er lang nog niet doorheen, maar de jongen die de lift gaf mocht nog even en kon wel een neut gebruiken … dus de Beerenburg hebben we als dank achtergelaten. Dat deze gesmaakt mag hebben!

De eerste twee opdrachten waren makkelijk geweest, de automobilisten wilden graag meehelpen. Maar iemand zo gek krijgen om naar het gat Hasselt te rijden. Dat was helaas niet zo makkelijk. Toch was het bijna gelukt, de vrouw des auto’s wilde ons wel brengen, maar de bestuurder (die later kwam) was er niet helemaal happig op. Toch werden we afgezet ver voorbij waar ze naar toe moesten… we hoefden alleen nog maar de rechte weg naar Hasselt af te liften.
Voor het eerst kwam het op een bordje aan, en natuurlijk de charmes van de Beauty die vastgeketend zat aan de grootste handicap. Dit keer met iets meer moeite, maar toch werden weer opgepikt op weg naar het verdiende biertje in Café de Zon in het idyllische centrum van Hasselt, waar we voor de deur werden afgezet. Koppie koffie, biertje & de niet verplichte opdracht die we wel deden voor een -15 minuten(die verdomde 12 ballonnen die op volwaardige grote opgeblazen moesten worden en aan een touwtje gebonden en ook nog heel in Swaf aan moesten komen ook)

Tijd om hier zo snel mogelijk weg te komen, nu wilden heel veel mensen hetzelfde(wat erg begrijpelijk is…). Vaak zat de auto al vol, of ze wilden zelf zo snel mogelijk door. De charmes van de Beauty moesten ook nu weer goed van pas komen om Hasselt te ontvluchten. Uiteindelijk stopte er een er een taxi die ons wel wilde meenemen en na ervan verzekerd te zijn dat het gratis was(bestaat god dan toch?), waren we binnen 15 minuten weer terug bij de snelweg. Blijkbaar was het geluk op, want ook hier moesten we weer een lange tijd wachten om een lift te krijgen.
Blijkbaar helpen een barkruk en die vervloekte ballonnen niet echt om serieus genomen te worden..? Na een lange tijd stopte er eindelijk een man die ons wilde meenemen. Na bijna gesmeekt te hebben om een lift naar een benzinestation, mochten we dan toch mee. Toen bleek dat hij het toch wel interessant vond en verder die dag niet veel te doen had, heeft hij ons naar Joure gebracht. In een niet nader te noemen vestiging van McDonalds kwam uiteindelijk de barkruk echt van pas: The Beauty & the Nerd present: McDonalds got Talent. De hostess van het restaurant kon het Fries volkslied zingen (zuiver en toonvast) en volbracht daarmee de op een na laatste opdracht. Nu was het tijd om wat goed te maken van de verloren tijd in Hasselt.

In het restaurant was de lift naar huis al geregeld. (Peter heeft goede oren) Met een fikse snelheid over de afsluitdijk …. ho noodstop bij het monument voor de laatste foto’s … en vervolgens door naar SWAF voor het bier. Voor de deur gedropt, in een nog langzaam rijdende auto uitgestapt voor de deur: Stop de tijd! We kwamen als tweede (wel in dezelfde minuut) aan.
Het andere team was zelf een half uur later vertrokken! De prijs voor de snelste was dus niet voor ons, maar dankzij alle mensen die ons bij de opdrachten en ons op weg hebben geholpen: de hoofdprijs is ook voor jullie!

Met de duim omhoog en tot volgend jaar,

The Beauty & the Nerd

Voor de Nerds even wat statistiekjes uit de beperkte steekproef van de aan ons aangeboden liften:
– Het merendeel van de mensen die lifters meenemen rijdt in luxe (en vaak grote) auto’s, wat handig is voor de lifters met een barkruk en Beauties die van luxe houden;
– Echtparen nemen vaker mensen mee, dan alleenstaanden;
– Echtparen die lifters meenemen hebben meer kans op een echtscheiding;
– Mensen met een automaat nemen vaker lifters mee;
– De hostess van de McDonalds in kan heel goed zingen, maar dat mag niemand weten.

Kristel en Annemarie, alias Pocahontas en Klukkluk

Zaterdag 12 september. Duimenrace vandaag. Op naar Swaf. Daar is het al een drukte van belang:
koffie thee en leuke mensen!
Enigszins bevreesd bekijken we de “handicaps” maar Kristel komt al snel aanstormen met een enorme mand. Scheelt 30 minuten op de reistijd en er kan een hoop troep in.

Omstreeks half elf starten wij, ik wat witjes om de neus, onze race. Al lopend over de markt bekijken we de opdrachten: het valt reuze mee. We maken een kleine beweging richting de snoepkraam en besluiten tot een zak drop voor onze chauffeurs van die dag. Op het Keern is het meteen raak: een struise kerel van Showband Hoorn brengt ons naar Medemblik. Bij de grasdrogerij worden we afgezet. Een klein huppelpasje over de weg en daar staan we dan: twee indianen met een mand op weg naar de overwinning. Uch! Maar liefst twéé auto’s stoppen voor ons, waaronder mijn nichtje (van mijn moeders kant…).
Na een verbouwing van de auto (er zat een hele horde kinderen in), worden we naar Den Oever gebracht. Aldaar staat een kek campeer-volkswagenbusje van Duitse makelij.

Twee ingezetenen van ons buurland zitten daar lekker te zitten in hun bussie. Ik dacht: panne! Kristel dacht: há, een lift! En Kristel had gelijk: vriendelijk lachend (als altijd) maakte zij in haar beste Duits duidelijk wat ons doel is: wir moessen nach de überkant van das IJsselmeer, können sie uns daarheen brengen, wir doen mit met een liftwedstrijd. Snappen Sie? En ze snappen het: alles in de bus en gezellig keuvelend in het Duits doet Kristel verslag van de Duimenrace. Af en toe wordt mij ook iets gevraagd: oui oui, zeg ik dan. Ik ben helemaal in de war vandaag… Hup hup, eruit aan het eind van de dijk.
En kiek ‘rs an: we staan heel handig langs de snelweg.
Omzichtig rennen we naar de overkant, onderwijl loerend naar eventuele dienaars van de wet. Een man uit Joure verlost ons uit ons lijden. Prachtig vindt ie het: hij wil een foto voor zijn vrouw anders gelooft ze nooit dat hij twee indianen heeft meegenomen voor een lift.

Afgezet bij de McDonalds in Joure lijkt dit ons de ideale plek om een Echte Fries te confronteren met zijn zangtalent. Bij de tweede Fries is het raak: met een prachtige bas streelt hij het oor van Angélique aan ons thuisfront. Wat een Man! Een klein plasje later stormen we weer naar buiten en zie daar: twee verplegende zusters. Even samen op de kiek en wij positioneren ons bij de bushalte. Af en toe kijken we over onze schouder of de concurrentie reeds in aantocht is en ja: daar zijn ze. Wég met die nepzusters!
Zo’n 5 meter van elkander verwijdert liften wij voort en ja: wij als rechtgeaarde indianen worden opgepikt door een aardige dame, tot Heerenveen. Afgezet bij een kruising zien we Esther en Peter liftend aan de oprit staan richting Zwolle. Vlak voor ons neus worden ze opgepikt door een meneer. Ónze meneer, vonden wij, we hadden dus ook best de snelste kunnen worden. En niet de 10e plek hoeven behalen…

We hadden de duimen nog niet omhoog gestoken of Pien en Betty komen weer aangestiefeld, ja hoor! Weldra stoppen er twee auto’s tegelijk. Wij slaan de lift naar een of ander gat toch maar af en de gezusters stappen in. Hun chauffeur stelt nog voor om ons ook mede te nemen maar Pien denkt nog steeds dat er wat te winnen valt en maant hem gas te geven, en snel! Wij krijgen een fantastische lift richting Amersfoort. Maar helaas helaas hebben we nog een opdracht te doen in Hasselt. De dame aan het stuur vindt het allemaal wel komisch en brengt ons tot in Hasselt. Dat was een gulle lift.
Hasselt brengt vele liftvrienden en vriendinnen, dus na het opblazen van 10 ballonnen, een foto en het ledigen van een glas pils snellen wij naar de “hoofd”weg van Hasselt. En ja, hup hup, een lift! Vader en zoon met liftervaring zetten ons af op een topspot richting Harderwijk. En oh oh, wat zijn we daar de weg kwijt.

We staan op een soort knooppunt en hebben geen flauwe notie welke kant we nu op moeten. Ondanks enkele goed gekozen opmerkingen van Kristel, een soort tolgeld zeg maar, het wil niet lukken. Aan de wandel dan maar. En zo lopen twee indianen langs de snelweg met een mand vol troep. Aan de andere kant van de sloot lopen de schapen aanmoedigend met ons mee.

Na een kilometertje sist Kristel: politie! Nu zie ik niet zo scherp maar zelfs ik zie iets fluoriserends op ons afkomen. Afijn: wat we hier dan eigenlijk doen. Nou ja, liften dus. Het blijkt de Koninklijke Marechaussee te zijn en erg aardig: ze brengen ons naar ’t Harde, bij een oprit naar Amersfoort. Pfjoew!
Een meneer neemt ons mee naar een benzinestation, een volgende meneer naar een volgend benzinestation op de A1, alwaar we volgens hem meer kans hebben op een lift.

Kristel loopt manhaftig naar twee heren met een grote auto. En ja, het hele paardrijdspul op de achterbank wordt in de achterbak gelegd, mand erop en gáán! Ze brengen ons naar het centrum van Muiden. Weer een goeie lift! Krantje gehaald en geroutineerd liften we verder. Vader en dochter nemen ons mee richting Amsterdam. En ja, dan ruik je Swaf en moet je nog naar Purmerend… Maar we doen het, en gezeten in een Lincoln Continental zoeven we het centrum van Purmerend in. Daar maken we een foto bij Het Hoedje van de Koningin en vervolgen onze weg. Het wordt moeilijker om een lift te krijgen, het wordt later en iedereen zit lekker thuis. Nog even en dan begint K2 zoekt K3 en dan zie je helemaal niemand meer op straat 🙂

Na inname van de Duimenborrel en een niet aflatend optimisme zijn een vader met zijn zoon uit Middenbeemster zo vriendelijk ons mee te nemen. Onder een luid: ”ik laat jullie geen meter meer lopen”
zet hij ons af voor Swaf. We zijn thuis!!

Bedankt organisatie voor deze weergaloze dag. En bedankt alle chauffeurs. Het was onbetaalbaar.

Volgend jaar weer! Kristel en Annemarie.