Duimenrace 2012 had als thema FEEST, we bestonden immers alweer 5 jaar.

Een lustrum om te vieren.

De foto’s van dit jaar kun je vinden onder menu >  fotoalbum

Aan de start stonden 14 koppels klaar voor de strijd. O.a. twee bruidsparen, Elvissen, Marijke Helwegen’s en ook Sint & Piet waren er helemaal klaar voor. Het startschot werd om 10:03 gegeven door Rene van feestwinkel Ooms, bedankt Rene!

Na het startschot meteen de eerste opdracht; blauwe eieren zoeken op de Rode Steen, in ruil voor het ei kregen de deelnemers een kado voor onderweg en de beruchte opdrachtenvelop. Hierin een leuke verrassing: Géén rondje IJsselmeer maar richting Hoevelaken, daar linksaf naar Oeteldonk.

In Hoevelaken aangekomen stond daar een filmteam (Job Groenewegen en Bas de Vries) klaar voor een opdracht: Zing zo mooi/enthousiast mogelijk het lied ‘Hollandaise Polonaise’ van Arie Ribbens. Job had een mooi podium meegebracht en de acts gefilmd. Hieronder het gewedlige resultaat, bedankt Job en Bas!

Daarna richting Oeteldonk liften (wat is Oeteldonk ook alweer?) Bij Cafe De Unie stond een grote doos klaar. Het eerste koppel dat aankwam kon alvast een kinderfeestje tafel gaan inrichten. Na een uur waren er die koppels aangekomen. Samen hebben ze als opdracht kinderspelletjes georganiseerd; Zaklopen, beschuitfluiten, ontbijtkoek happen en spijkerpoepen. Dit alles voor extra punten natuurlijk. De eerste drie koppels waren de Stewardessen, team Feestlift en Ron & Claudia.

Na Den Bosch terug richting Cafe Swaf, onderweg nog een verplichte opdracht: Slingers ophangen in het toilet van het tankstation bij Breukelen, tis immers feest.

Er waren ok nog twee extra, niet verplichte, opdrachten:In de doos voor onderweg zat behalve een flesje lust-rum ook een confetti kanon.
Om 30 min. van je totaaltijd af te krijgen moest het kanion IN een auto afgeschoten worden. verschillende deelnemers hebben hier gretig gebruik van gemaakt.Daarnaast zat er een Jarige tussen de deelnemers: Angela. Alle andere deelnemers kregen een paperclip mee met als opdracht deze te ruilen voor telkenss een groter ‘kado’. Na de wedstrijd mocht Angela alle kado’s van zonnebrillen tot gezondheidsmaskertjes in ontvangst nemen.

Alle deelnemers, cafe De Unie, Rene, Nico, Job en Bas bedankt voor jullie hulp!

Wouter, Dorien, Angelique en Marc

Onderstaand het verslag van Dick en Klaas (de Vrije Jongens)

Om 10 uur was voor de deur van café Swaf het startschot voor de 5de duimenrace. Vanwege het 1ste lustrum zag het er vandaag wat anders uit dan voorgaande jaren, zo lieten we ons vertellen, want wij (Klaas en Dick) doen dit jaar voor het eerst mee. In plaats van het ‘gebruikelijke’ rondje IJsselmeermoesten we naar Oeteldonk, feeststad bij uitstek.

Na  op de Roode Steen eerst een gekleurd ei te hebben gezocht en gevonden kregen we een feestdoos met de opdrachten voor onderweg, want liften is natuurlijk wel wat meer dan alleen je duim opsteken. Je outfit is in belangrijke mate bepalend voor je kansen langs de weg. Het thema was feest en dus stonden deze Vrije Jongens er vrolijk uitgedost bij, Facebook duimpje mee en fluorescerende borden met de tekst LIFT RACE, dat zou ons naar de overwinning moeten leiden.

Op het Achterom hadden we binnen 2 minuten een lift van Theo en Luuk (ongeveer 5 jaar) richting Enkhuizen. Theo ging een toertochtje doen met de solex, en Luuk ging naar de vriendin van Theo. Luuk praatte voluit over zijn melkallergie en liet ons de pukkeltjes zien die hij daardoor had, in dit geval veroorzaakt door de ‘konijnenkaas’. Ook bleek hij een verzameling Donald Ducks op zolder te hebben.

Op de kop van de Markerwaarddijk kregen we een lift van Co en Danny. Co doet aan formule 1 racen op internationaal niveau en was onderweg naar Lelystad om daar op het circuit zijn nieuwe auto te testen. We weten nu dat € 1700,- inschrijfgeld voor een race belachelijk weinig is. Er zijn races waar je € 50.000,- betaalt. Ja er gaat veel geld om in de racerij.
We werden afgezet bij McDonald’s aan de andere kant van Lelystad. Daar werden we opgepikt door Suus die ons al een keer gepasseerd was, maar speciaal voor ons terugkwam. Suus is eigenares van de hondenschool op het terrein van Martijn Gaus (dit is de enig juiste beschrijving van haar connecties met Martin Gaus!) Suus was op weg naar huis in Harderwijk, samen met haar hond Sammy op de achterbank en achterin in een kennel nog 3 voor ons onzichtbare honden. Maar met alleen Sammy bij ons op de achterbank zaten we al behoorlijk klem, (Sammy is ongeveer 15 teckels groot, dus reken maar uit) maar het was een bijzonder vriendelijke hond, we hadden een lift, en dus klaag je niet, nee je bent blij!

Suus zette ons af bij de oprit naar de snelweg, en daar bleek het lastig om een lift te krijgen of waren we nu al ‘spoiled and rotten’ door de vorige liften?
We werden meegenomen door Heleen, die bij thuiskomst waarschijnlijk ongenadig op haar kop heeft gekregen van haar man, omdat ze van hem geen lifters mee mag nemen en nu zat ze zomaar met 2 vreemde mannen in de auto en kwam ze te laat op haar afspraak. Heleen is bezig een zorghotel op te zetten in Utrecht voor ouderen om te revalideren.

De eerste opdracht wachtte op ons in Hoevelaken, Heleen hoefde daar helemaal niet heen, maar zette ons wel in het dorp af, super! Succes Heleen en dank voor de lift!!
Het laatste stukje lopend naar het centrum van Hoevelaken en nog even de weg gevraagd aan een dame die bezig was met haar tuintje, die later (zo blijkt uit het verhaal van andere deelnemers) de vrouw van Harmen Siezen blijkt te zijn. Aangekomen op het dorpsplein stond Job op ons te wachten, met 2-zits-bank, videocamera en geluidsapparatuur. Vanwege het feestelijk karakter van de dag werden we geacht een feestelijk lied te zingen: de Polonaise Hollandaise. ’s Avonds in Swaf zien we een compilatie van alle deelnemers, het ziet er geweldig uit en we hebben allemaal de grootste lol.

Hoevelaken inkomen is één ding, maar er weer uit is toch wat lastiger. En terwijl we daar staan worden we luid toeterend ingehaald door de Pelvis Brothers en de Road Runners die gezamenlijk in dezelfde lift zitten, en we geven toe, dat doet zeer! Het duurt even, maar eindelijk stopt Lianne voor ons die ons meeneemt tot Zeist. Ze studeert pedagogiek, had de avond er voor een bruiloft, blijven slapen bij haar moeder en nu weer op weg naar huis. We werden afgezet bij  de poort van het hoogheemraadschap en terwijl we uitstapten kwam de volgende lift er al aan.

Ons vooroordeel dat vrouwen alleen vast geen lifters meenemen omdat ze dat te gevaarlijk vinden moeten we na vandaag drastisch bijstellen! Dames (Suus, Heleen, Lianne en Anouk) respect!!

Frank en Leon, twee vrolijke jonge mannen nemen ons mee en vragen ons naar onze avonturen. Als we vertellen over Hoevelaken en onze opdracht is de spontane reactie: “Ik zou zeggen, zet maar in” en zo zingen we met z’n vieren nogmaals de Polonaise Hollandaise . De lift is een korte, tot aan de Uithof in Utrecht, maar daardoor niet minder welkom, integendeel! Alle beetjes helpen. Helaas zijn zij wel de enigen van wie we vergeten zijn een foto te maken.

Vanaf de Uithof in Utrecht viel het niet mee. We stonden opnieuw langs een oprit naar de snelweg. Er wordt een hoop naar ons gezwaaid en gelachen, maar het duurt toch ruim een hal uur voor we een lift hebben. En wat voor één. Voorin zitten Rene en Anneke. Klaas en ik zitten klem op de achterbank tegen een leeg kinderzitje aan. Op de vraag van Klaas wanneer dat gevuld gaat worden is het antwoord:  “misschien wel morgen want dan ben ik uitgerekend!”

Anneke geniet al 4 weken van haar zwangerschapsverlof en verveelt zich thuis te pletter en dus gaan ze regelmatig op stap, nu onderweg naar vrienden in Wijchen voor een spelletjesavond. Weten ze of het een jongetje of een meisje wordt? Nee, zegt Rene, die discussie heb ik verloren. Het is dus nog een verrassing maar daardoor moesten er wel 2 namen verzonnen worden. Mogen we die namen weten vragen we heel brutaal. Even blijft het stil en je voelt de spanning, ze willen het heel graag vertellen, maar dat doe je eigenlijk niet, dat is een geheim dat je bewaart tot het kind er is. En dus zeggen ze het niet. Totdat Klaas zomaar vanuit het niets zegt: goh toch een leuke naam hoor! En opnieuw is onmiddellijk de eerdere spanning voelbaar. We doen er nog een schepje bovenop: we zijn tenslotte 2 vreemde kerels, je ziet ons toch nooit meer terug, je kunt het ons best vertellen.
Na enig soebatten mogen we kiezen of we de jongensnaam of de meisjesnaam willen weten. We gaan dat hier niet verklappen, maar we vinden het een mooie naam. En zijn trots dat wij het als eerste mogen weten. Later op de dag fantaseren we dat we op het 25 jarig huwelijksfeest van Rene en Anneke misschien nog wel terugkomen in een PowerPoint presentatie (of hoe zoiets tegen die tijd ook mag heten). Het kind in kwestie zal wrs iets zeggen in de trant van: vlak voor ik geboren werd, namen pappa en mamma 2 lifters mee…… De rest kun je zelf invullen.
Rene en Anneke hoefden net zo min naar Den Bosch als Heleen naar Hoevelaken, maar ze zetten ons af in het centrum van Den Bosch voor café De Unie. Wat een bijzondere rit en wat een fijne mensen, het ga jullie goed en we hopen op een of andere manier nog eens te vernemen of het een jongen of meisje is geworden en of het allemaal goed is gegaan! Veel liefde en geluk gewenst van ons!

Voor de opdracht in Den Bosch waren we veel te laat zodat we dat over konden slaan. We hoefden geen kinderfeestje meer te organiseren op het terras en zo genoten we van een lustrum biertje. Vlak na ons komen daar ook Aryen en Ilja aan en vlak na hen de Pelvis Brothers. Dat voelt goed, we hebben ze weer ingehaald. Maar het verhaal zal later nog veel mooier worden.

We drinken ons biertje op, en gaan weer op pad, lopen richting de snelweg. De vraag is alleen welke kant we precies op moeten en hoe ver dat lopen is. Na het een paar voorbijgangers gevraagd te hebben die het niet weten komen we een man tegen die het ons uitgebreid uitlegt.
Nou, zoals u het uitlegt klinkt het echt een rot end weg, zeg ik. Ach, weet je wat, ik breng jullie wel even, antwoordt hij. We staan zo ongeveer bij hem voor de deur en hij vraagt of we met de BMW of de Audi willen. Dat is een luxe probleem dat je als lifter toch nauwelijks aankunt, maar Klaas antwoord heel zelfverzekerd dat we met de BMW willen. Eenmaal ingestapt begin de bestuurder uitgebreid en enthousiast te vertellen over zijn zangcarrière. We blijken in de auto te zitten bij Frank Hoek! Hij stond ooit al in de Soundmixshow bij Hennie Huisman, deed mee aan The Voice (kwam tot de 2de ronde, lag er daarna uit, want Gordon vond zijn liedje te gewoon, iedereen zingt tenslotte Frank Sinatra!) We krijgen een kaartje en het advies om op Youtube zijn naam eens in te tikken. Zo ook The Bad Brothers. En we beloven reclame voor hem te maken, want er zit nog teveel ruimte in de agenda voor volgend jaar. Zoek je dus een gezellige all-round zanger of wil je een avond met smartlappen? Ons advies is: boek Hoek!!! Geen idee wat dat kost, maar we hebben onze belofte bij deze voldaan. Bij terugkomst in Swaf blijkt er overigens iemand te zijn die hem kent, heeft ooit bij Frank in de garage gewerkt. Frank heeft nl een garagebedrijf waar hij oude auto’s opknapt.

Frank zet ons af bij oprit naar de A59 richting Utrecht, het is inmiddels 17.30 uur en we hebben wel zin om nu gewoon zo snel mogelijk naar huis te gaan. We besluiten eensgezind de opdracht in Breukelen over te slaan, waar we eigenlijk nog het toilet van het tankstation moeten versieren met de slingers die we mee kregen. Ook hebben we nog een confetti kanon dat (optioneel) in de auto van een liftgever moet worden afgeschoten, dat levert je 30 bonusminuten op als je een liftgever zo gek krijgt dat ie dat goed vindt. Ook dat zal wel niets worden.

En hadden we de hele dag al lieve, leuke en aardige mensen ontmoet, de klap op de vuurpijl moest nog komen. Ook hier leek het in eerste instantie niet eenvoudig om weg te komen. Na door een moeder te zijn uitgescholden voor sukkels en haar kind dat zijn middelvinger naar ons opsteekt, worden we meegenomen door Ruben. En Ruben, je bent een topper!!

Ruben moet naar Rotterdam en we bespreken met hem waar hij ons af kan zetten, liefst op een plek waar we ook een beetje ‘goed’ kunnen staan. Maar al heel snel krijgt het gesprek een onverwachte wending. Ruben heeft ooit zelf meegedaan aan een liftwedstrijd naar Bremen en weet dus heel goed wat wij aan het doen zijn. Hij vraagt ons naar onze positie in de race en hoeveel kans we nog maken op een eventuele overwinning. Na ons verhaal te hebben aangehoord biedt hij geheel spontaan aan ons helemaal naar Hoorn te brengen. We zijn perplex en kunnen bijna niet geloven dat dit echt is. Ik durf het in ieder geval niet na te vragen en dat hoeft ook niet want het is Ruben menens. Hij belt naar zijn afspraak in Rotterdam om te vertellen dat hij niet mee eet, omdat hij zojuist in een liftwedstrijd terecht is gekomen, 2 mannen heeft opgepikt en die naar Hoorn gaat brengen.
Ruben vertelt ons overigens dat hij ook de Pelvis Brothers heeft zien staan, maar dat die op een wat ongelukkige plek stonden, hij kon daar wat lastig stoppen en reed dus door, anders had hij ze meegenomen. Toch jammer dat we niet naar hen konden toeteren. Maar tevreden vraag je je af hoe je aan zoveel geluk kunt komen.
Wij vertellen over onze opdrachten die nog voor ons liggen en dat we dat wel geloven, we willen naar huis. Maar Ruben wil daar niets van weten. Hij staat er op dat we het toilet in Breukelen versieren, als dat in het programma zit en je kunt er ook nog bonusminuten mee verdienen dan doen we dat. Punt! En zo stoppen we in Breukelen, waar we de Roadrunners tegenkomen. Ook die passeren we nu dus, want zij hebben een lift die hen nog tot aan Amsterdam kan brengen. Terwijl Klaas belooft het toilet te versieren doe ik even een plas. Plotseling krijg ik allemaal slingers omgegooid: Kijk eens achterom! Klik! En ik sta op de foto. Mooie boel, ben ik versierd op het herentoilet.
Volgens de opdracht moesten we bij het tankstation een nieuwe lift zoeken. Nou mooi niet, we zouden wel gek zijn en gelukkig sputterde ook Ruben niet tegen.
Last but not least was er nog het confetti kanon, dat leverde 30 bonusminuten op! Maar zo’n ding geeft natuurlijk ontzettend veel troep in je auto, en dus opperde ik om het maar buiten de auto op het dak te knallen. Maar opnieuw wilde Ruben daar niets van weten. Als in de opdracht stond: IN de auto dan moet het ook IN de auto. Bij aankomst op het Achterom (helaas konden we niet meer met de auto voor de deur van Swaf uitstappen, dat zou een binnenkomer geweest zijn!) moest het maar gebeuren. Ruben zou zelf het kanon afschieten, ik zou er een foto van maken vanaf de achterbank en Klaas zou het van buiten af filmen met zijn iPad. Maar ja, een en ander gaat zo snel dat er geen confetti op de foto staat, wel een vrolijke Ruben! Het kanon schoot mijn kant op en dus zit ik helemaal onder de confetti. Zo ben ik zomaar 2x op 1 dag versierd! Het leven is één groot feest.

Voor de deur van Swaf worden we door de koppels die al binnen zijn, ingehaald als helden en worden we en uiteraard ook Ruben getrakteerd op champagne. Na nog wat nagepraat te hebben nemen we dankbaar afscheid van Ruben: Dank je wel Ruben!!!

We wisselen verhalen uit en lachen wat af. Na alle bijzondere ervaringen en avonturen van de dag is dit toch wel het leukst om te horen wat eenieder heeft meegemaakt.

Eén van de deelneemsters Angela was jarig. Ter ere daarvan was er een speciale opdracht toegevoegd aan het programma. We kregen een paperclip en moesten die onderweg zien te ruilen tegen andere dingen en een leuk kado voor Angela mee terug nemen. Onze paperclip wisten we op de Roode Steen al te ruilen voor een flesje body lotion. Suus ruilde dat voor een oranje paraplu die Heleen vervolgens innam en ons er een mooi boek voor teruggaf.
Nogmaals gefelicteerd Angela, en hoop dat je het een mooi boek vind.

Dank je wel Dorine, Wout, Angelique en Marc voor het organiseren van deze prachtige dag. Als het ff kan ben ik er volgend jaar weer bij!