Het thema van 2015 is ’trek’ en/of ’trekken’ etc. Hier hadden we trek in omdat Nico (eigenaar van Swaf) gaat stoppen met dit mooie cafe en gaat vertrekken. Hij gaat in 2016 met zijn trekker rondtrekken naar warmere oorden.

De foto’s van dit jaar kun je vinden onder menu >  fotoalbum

Verwelkomt met trekzak muziek, koffie en thee hebben de deelnemers zicht deze morgen gemeld en de laatste wedstrijd info in Swaf verkregen. Om 10:00 uur gaf Nico het startschot en zijn de 16 (!) team vertrokken. Opdrachten onderweg waren o.a.; bezoek ’n trekkertrek evenement; laat zoveel mogelijk mensen een gekke bek trekken; knutsel een kurken trekker; belletje trekken en natuurlijk een verplicht bezoek aan Cafe De Beurs in Meppel.

De winnaars van dit jaar zijn Rowan en Tony.
De snelste-tijd prijs ging naar Gijs en Joep: 6 uur en 20 minuten.

  

Verslag!

Veel verslagen van de strijd hebben we helaas niet ontvangen, maar gelukkig wel één lekkere lange van Dick Berghuijs en liftmaatje Naomi. Lees en geniet mee!:

Tjonge het was met het dagje wel op 12-09-2015! Maar daarover later mee

Voor Naomi en mij begint de Duimenrace 2015 eigenlijk in al in 2013. Naomi, altijd in voor iets anders, was enthousiast geworden na mijn verhaal van 2012 en wilde wel mee. En zo begonnen we onze voorbereidingen voor de Duimenrace. We gingen naar Partycom en huurden daar een monnikspij en een nonnenjurk. Dat alles onder het motto: “Wij een lift, u een zegen!” Het plezier groeide met de dag. Tot een paar dagen voor de race we wegens een sterfgeval af moesten zeggen. De stemming was er uit en er waren onverwacht veel belangrijkere dingen dan een liftwedstrijd.

In 2014 zouden we ons opnieuw opgeven. Zo gezegd, zo gedaan. Zo begon de nieuwe voorpret. Partycom hebben we nooit meer gehaald. Want ik besloot in plaats daarvan op vakantie te gaan naar zonnige oorden.

Dit jaar moest het 3x scheepsrecht worden. Het moest er toch eindelijk een keer van komen. En dat lukte. Opnieuw de voorpret. Hoe zouden we ons verkleden. Op een dag naar Partycom om daar feestkleding te huren die ons naar de overwinning moest brengen. We zagen er fantastisch uit vonden we zelf en we kregen er steeds meer zin in.

We voegden zelfs een extra ludiek tintje toe. Nico ging stoppen met Swaf en dus zou er een “nieuwe” Nico moeten komen. Wij wisten natuurlijk ook wel dat dat een verloren race (profetische woorden zo bleek achteraf) was, er is tenslotte maar 1 Nico ‘SWAF’ Danenberg. Maar je weet maar nooit.

Afijn, we plakten een portret van Nico op een plankje, schroefden dat op een bezemsteel en trokken hem een Swaf T-shirt een een spijkerjack aan. (Nico vond het zelf wel wat confronterend en griezelig)

Zaterdagochtend 12 september 2015. Alles lag al klaar om op pad te gaan en dus kon ik het vrij rustig aan doen. Voor de zekerheid nog een kleine paraplu in de tas gestopt.

Ik trek mijn feestkleding aan en kom slechts met grote moeite in mijn schoenen. Dat ging in de winkel echt een stuk makkelijker. Onder de schoenen gekeken en ja hoor, geen wonder, maat 39. Naomi gebeld en die bleek de mijne te hebben.

Nu dan eindelijk de deur uit richting Swaf. Lopend! Ter hoogte van de schouwburg, (voor mij bijna halverwege) stond ik abrupt stil. Nico lag nog op de bank! Schrik! Ik was hem straal vergeten. Als ik nu terug zou lopen, zou ik dan nog wel op tijd bij Swaf zijn? Naomi gebeld en gevraagd of ze me tegemoet wilde fietsen zodat ik met haar fiets nog gauw heen en terug naar huis zou kunnen. Nadat ik de verbinding met Naomi verbreek valt mijn telefoon uit mijn handen en zitten er nu barsten in de display. Oh happy day! En die was nog maar net begonnen.

Eenmaal in Swaf was alle stress in één klap vergeten. 16 koppels stonden te trappelen om op reis te gaan en wat zagen we er allemaal weer uit. Prachtig!

Buiten voor de deur kregen we allemaal een ‘Bossche Bol’, een enorme kluwen bruin plakband met daarin een lucifersdoosje. In dat lucifersdoosje zat een trekbommetje. Zodra je trekbommetje was geknald kreeg je een tas met alle opdrachten voor onderweg. Naomi trok het bommetje kapot. Daar vlogen een paar vonken af die in het doosje (met de lucifers) sloegen. De lucifers vloog in brand en daarmee ook een vinger van Naomi. De vellen hingen er bij, letterlijk. Maar de race must go on en dus gingen we ‘gewoon’ op pad. Wat een bikkel die Naomi!!

Op het Achterom hadden we binnen 5 minuten een lift van iemand die bijna thuis was. Hij moest nog 100 meter! Maar na ons verhaal over de wedstrijd, zette hij ons af bij het tankstation langs de snelweg! Dat gaf meteen weer moed en bevestigde het idee dat er echt nog wel heel aardige mensen zijn! Bij het tankstation uitgestapt, de eerste de beste automobilist aangesproken en gevraagd of we mee mochten rijden. Ook die zei meteen ja. Wat een geluk.

Intermezzo:

We hebben ons bij de meeste automobilisten netjes voorgesteld. Bij wie we dat niet hebben gedaan, excuses, dat was wel zo netjes geweest. Ook stelden zij zich aan ons voor en dat geeft het net een wat persoonlijker trekje. Maar vergeetachtig als we zijn, zijn we diverse namen ook al weer vergeten. Nogmaals excuses. We zijn iedereen die ons meenam echter wel veel dank verschuldigd. Mede dank zij jullie hebben wij een leuke dag gehad. Want ja dat was het echt! Lieve aardige automobilisten die ons meenamen, dank je wel!!

De jongeman die ons vanaf het tankstation meenam, moest naar Opperdoes. En behalve twee verjaardagen zou het een ontspannen weekend worden. En omdat hij op dat moment toch even niets te doen had, reed hij Opperdoes pardoes voorbij en bracht ons naar het tankstation bij Wieringerwerf. Geweldig!

Aldaar uitgestapt opnieuw de eerste de beste aangesproken. Een kwiek ogende heer op leeftijd (mag ik dat zo zeggen Dick?) want ja hij heette ook Dick. Hij stond te wachten op zijn vrouw die even naar het toilet was terwijl wij een praatje begonnen. En ook hier hadden we meteen een lift. “Moet u dat niet eerst met uw vrouw overleggen?” vroegen we nog. Maar nee dat zou allemaal wel los lopen. En dat liep het, want Wil, zijn vrouw blikte of bloosde niet toen haar verteld werd dat er twee lifters meereden. Ze waren vanuit Dordrecht op weg naar Terschelling waar hun zoon en schoondochter woonden. Twee van de kleinkinderen waren jarig en daar moesten ze uiteraard bij zijn. Ook zij reden voor ons om. Want een van de opdrachten bleek een foto van het gemeente bord Zürich te zijn. Daar aangekomen moesten er natuurlijk ook nog foto’s gemaakt worden. Onder andere één met gekke bek. Nou dat is gelukt, jullie staan er fantastisch op. Dank jullie wel voor een gezellige rit en hoop dat jullie een leuk weekend hebben gehad.

De plek waar jullie ons afzetten bleek achteraf toch niet zo’n goed te zijn. Er was weinig verkeer en wat wel langskwam ging de andere kant op.

Tot er een mevrouw stopte die ons ook vertelde dat het idd niet zo’n handige plek was. Zeker niet als we naar Meppel wilden. Ze wilde ons wel naar de snelweg brengen, maar verontschuldigde zich voor de troep in de auto. Nou zijn wij niet zo kieskeurig, zeker niet op een dag als vandaag. En dus stapten we in. De achterbank was neergeklapt en dus ging Naomi languit in de achterbak.

Bij de oprit naar de snelweg richting Sneek werden we meegenomen door Petra en haar zoon Vigo. Wat een leuk stel. Vigo had nog wel zo’n zijn twijfels bij het meenemen van lifters (“Mam dat ga je toch niet doen hè?”) Maar na het uitstappen dacht hij daar al weer anders over: “Mam we hadden ze ook helemaal naar Hoorn moeten brengen!”

De rit was erg gezellig. Petra raakte enthousiast over onze wedstrijd en had meteen ideeën om ook eens zoiets te organiseren. Aangestoken door haar enthousiasme vroegen we haar of zij als echte Friezin het liedje Lekker Op De Trekker in het Fries wilde zingen. En ja dat wilde ze wel.

Vigo en Petra, jullie zijn tof!! Dank je wel!

Daar stonden we dan, bij een enorme rotonde. Hopend op een snelle lift. En die hadden we vrij snel. Er reed ons een witte bestelbus voorbij die na nog geen 2 minuten weer voorbij kwam en voor ons stopte. Mensen als zij (de Venko Boys) maken de duimenrace tot een bijzonder evenement. Langs rijden, terugkomen en vervolgens voor je omrijden naar Meppel, waar je bijna voor de deur van cafe De Beurs wordt afgezet. Wat een service. De beide mannen, werkend in de offshore waren onderweg naar huis, 2 weken vrij. Prettige weken gewenst. En als het goed is hebben jullie een paar foto’s van ons ontvangen via Facebook.

In Meppel lekker op het terras gezeten en wat gedronken. Maar terwijl wij van de auto naar het terras liepen kwamen we Joep en Gijs tegen en vlak daarna Annemarie en Kristel (de schaapjes). dat is natuurlijk wel een domper, maar bleven desondanks vertrouwen op een winnende afloop.

Na onze rustpauze weer op weg richting snelweg. Maar na nog geen 5 minuten vroeg Naomi: “Dick waar is je hoed?” “Lelijk woord” (censuur), die lag nog op een stoel op het terras. Ik terug, hoed lag er nog en nu dus echt op weg.

Meppel uitkomen viel niet mee. Lange tijd langs de kant van de weg gestaan. Er wordt vaak getoeterd en gezwaaid. Anderen kijken stoïcijns voor zich uit en doen of ze je niet zien. Onze pret wordt er (nog) niet minder om, we houden stug vol en lopen ondertussen lekker door. Tot we bij een MacDonalds komen waar we twee mannen en een vrouw aanspreken. Dat blijkt een goede tactiek. Zij zijn op zoek naar een auto voor de dame en kunnen in Meppel niet slagen. Nu gingen ze maar in Zwolle kijken. En hoera, wij mochten meerijden naar Zwolle. Dat schiet dan toch weer een stukje op.

Waar we afgezet wilden worden in Zwolle? Een van de beide mannen kwam op het idee om ons af te zetten bij Ikea, daar komen tenslotte veel mensen. Maar vlak voor we daar arriveren slaat bij mij de twijfel toe. Is dat echt wel zo’n goede plek? De mensen die daar vandaan komen, hebben een achterbank vol kinderen, of een achterbank vol spullen. En dat bleek te kloppen, waardoor er voor ons in geen enkele auto een plek over was. Vlak naast de Ikea is echter een Intratuin. Daar maar eens wat automobilisten aangesproken. na zo’n 10 minuten stopten moeder en zoon Chris voor ons. ook zij verontschuldigden zich voor de troep in de auto, maar echt, dat viel reuze mee. Naomi kon deze keer zelfs gewoon zitten.

Chris werkt in de bouw en bleek meegebouwd te hebben aan de Hoornse ijsbaan. Dank Chris, mede namens onze kinderen! Die hebben daar al onwijs veel plezier van gehad. En dank voor de lift natuurlijk.

Chris zette ons af bij een benzinestation vlak bij de snelweg. Na een paar tankende automobilisten te hebben aangesproken, kwam de caissière naar buiten en stuurde ons weg. We mochten daar op terrein niet liften. Dat is natuurlijk jammer, maar je maakt daar ook geen probleem van. Het hoort er allemaal bij. Maar wat nu? We besluiten naar de MacDonalds te gaan, maar daar is het zo rustig dat het al snel duidelijk wordt dat we ons geluk elders moeten beproeven. En dus toch maar, na de nodige onderlinge mitsen en maren toch naar de oprit van de snelweg. En daar staan we ook zeker een uur. We worden wat moe en houden onszelf met flauwe grappen op de been. Het wil niet vlotten in Zwolle. Ik app naar Dorine: “Zwolle is een leuke stad, maar kom er maar eens weg. Liftje hier, liftje daar….”

Dorine appt terug dat Zwolle daar om bekend staat. (Daar kom je nu pas mee, denk ik bij mezelf). ’s Avonds schijn ik die opmerking nog een aantal keren te hebben herhaald, waarop Dorine mij daar allerlei moeilijke vragen over stelt. Ik moet daar iets mee vindt ze. Maar na een paar biertjes vind ik dat zelf helemaal niet. Dussss ……

Toch lukt het ook ons om Zwolle eindelijk achter ons te laten. We worden meegenomen door Maurice (?) die onderweg is naar AppelPop, een festival bij Tiel. Hij werkt op een laboratorium en heeft daarnaast veel vrienden in de studentenwereld. Dit blijkt na de vraag van Naomi of hij in de houtsector werkt, vanwege de houtsnippers die in de auto liggen. Nee dat is van pallets die hij wel eens meeneemt naar een studentenfeest, zodat er lekker fikkie gestookt kan worden. De feesten zijn altijd gezellig, maar studenten zijn ook vaak wel betweters.

Ook Maurice rijdt voor ons om en zet ons op ons verzoek af bij een tankstation langs de snelweg tussen Apeldoorn en Amersfoort. dank je wel Maurice. We hopen dat het een leuk festival was!

Het betreffende tankstation bleek niet zo’n goede keus. De auto’s die er stopten moesten er de snelweg voor af. Het meeste verkeer scheurde ons dus met een bloedgang voorbij. De mensen die op de parkeerplaats stonden liepen we af en vroegen of we mee mochten rijden, nadat we uitgelegd hadden wat we aan het doen waren. Complimenten over hoe we er uit zagen, maar geen lift. Ook een stel waarbij de vrouw in kwestie ons vriendelijk en eerlijk te woord stond en vertelde dat ze het niet aandurfde. “Je weet maar nooit tegenwoordig.” Daar valt uiteraard niets tegen in te brengen en daar zijn we ook maar niet over in discussie gegaan. We konden slechts hopen dat onze manier van doen voldoende was om haar op andere gedachten te brengen. De man (anderhalve kop groter dan ik en 2 keer zo breed, met armen als boomstammen) bemoeide zich niet met het gesprek. We hadden achteraf het gevoel dat als hij alleen was geweest hij ons misschien nog wel mee had genomen. Maar ja dat is van die lifterswijsheid waar je geen kilometer mee opschiet. En dus vroegen we verder. Er was een mevrouw die ons wel mee wilde nemen naar Lelystad. Maar daar heb ik ooit gewoond en daar hoef ik niet per se naar terug. Van doorslag gevende reden was echter dat het een heel eind om was. Mevrouw vriendelijk bedankt en toch maar naar de volgende auto. Er stopte een landrover. Maar voor we bij de automobilist waren was deze al uitgestapt en richting tankshop. Naomi was heel gedecideerd: “ik wil met die auto verder”

En dat lukte. We werden meegenomen door Jeroen, die onderweg was naar huis in Diemen. En zo kwamen we terecht aan de rand van Amsterdam in de Watergraafsmeer. Om de organisatie van de race te bewijzen dat we echt in Amsterdam waren, een foto gemaakt van tramlijn 9. En daarna richting snelweg gelopen. De oprit was geen optie, auto’s konden daar niet veilig stoppen. daardoor konden we bijna niet anders dan onder het viaduct te blijven staan voor de verkeerslichten. Ook niet echt een ideale plek. Het begon inmiddels avond te worden en om 18.30 besloten we het tot 19 uur vol te houden. Als we dan nog geen lift hadden zouden we met het OV naar huis.

Er werd opnieuw veel getoeterd, geroepen en gefloten, wederom complimenten voor de outfit (“met deze kleding heb je vast snel een lift!” Maar toen stonden we er al 45 minuten).

Klokslag 19 uur keken we elkaar enigszins beteuterd aan. Zo wilden we niet dat onze duimenrace zou eindigen. Dat we niet meer konden winnen was allang duidelijk en nog wel verteerbaar. Maar gediskwalificeerd worden is wel het andere uiterste. Na ruim een uur onder het viaduct was het toch het verstandigst om met het OV terug te gaan. Het was mooi geweest. We hadden een leuke dag gehad, die kon niet meer stuk. En nu gingen we het onszelf makkelijk maken.

In de trein konden we dan ook genieten van lekker onderuit en niets meer hoeven. Naar de organisatie ge-appt dat we naar huis kwamen met het OV. Of we daar voor betaald hadden? Ja tuurlijk! Jammer, dan telt het niet als onbetaalde lift. Reizen met het OV kon dus best, zolang je er maar niet voor hoeft te betalen. En daar kom je nu pas mee, dacht ik nog 😉

De ontvangst in Swaf (we klokken 20.30 uur) was allerhartelijkst, met applaus en gejuich word je binnengehaald. En dan dat eerste biertje, weet je hoe lekker die is?

Na nog een aantal ‘eerste biertjes’, ze waren allemaal erg lekker, tegen 01.00 uur toch maar naar huis gegaan. wat een leuke dag weer. En wat een mooie verhalen heeft iedereen.

Naomi, dank je wel voor een bere gezellige dag.

Dorine, Angelique, Wout en Marc, dank je wel weer voor het organiseren. Volgend jaar hoop ik er weer bij te zijn!!

Dick